Աղբյուրը կառուցել է Մովսես Օսեփյանցը 1915թ.: Գտնվում է գյուղի կենտրոնում, թաղակապ է, կամարը՝ սրբատաշ, ունի 2 ծորակ, վերակառուցման արդյունքում տանիքը շիֆերապատվել է:

Աղբյուրն այսօր չի օգտագործվում: Որոշ հատվածներում կան քանդվածքներ: Թաղակապ է, կիսակլոր մուտքով և ուշագրավ արձանագրությամբ:

Աղբյուրը կերտված է մարմարից, աչքի է ընկնում մեծադիր խաչի պատկերով, որի ներքևի մասը խոյաեղջյուր է: Ստորին մասում կա արձանագրություն << Ժորայի հիշատակին իր որդիներից: Խաչքար աղբյուրը թող դարեր...>>:

Աղբյուրը տեղակայված է գյուղի հին թաղամասում, եկեղեցու և ՀՄՊԶ հուշարձանի հարևանությամբ: Կառուցված է տեղական սպիտակ կրաքարերով: Հուշարձանի հիմնական արժեքը նրա արձանագրությունն է՝ զետեղված դիմահայաց պատին, որից պարզվում է աղբյուրի կառուցման ստույգ ժամանակը:

Հուշարձանը գտնվում է գյուղի մեջ, ունի տնտեսական նշանակություն: Ծորակից վերև տեղադրված քարի վրա առկա է արձանագրություն: Վերջին տարիներին աղբյուրը վերանորոգվել է ժամանակակից ոճով:

Հուշարձանը տեղադրված է գյուղի մեջ, եկեղեցուց ներքև: Ծորակից վերև տեղադրված է խաչքար: Վերջին տարիներին վերանորոգվել է ժամանակակից ոճով:

Աղբյուրը գտնվում է երկու կամուրջների մոտ, կառուցվել է տեղական սրբատաշ կրաքարերով 17-րդ դարում: Վերանորոգվել է 2004թ.:

Աղբյուրը կառուցված է սրբատաշ քարից: Պարունակում է արձանագրություն:

Աղբյուրը տեղակայված է գյուղի վերին մասում: Կառուցված է տեղական կոպտատաշ և սրբատաշ քարով: Պարունակում է արձանագրություն՝ դիմահայաց հիշատակագիր քարի վրա, որը եղծված է և դժվարընթեռնելի:

Աղբյուրը կառուցված է կրաքարով: Ունի միակամար հորինվածք, որի ճակատային և եզրամասերը շինված են սրբատաշ քարով: Դեպի հյուսիս-արևմուտք բացվում է փոքրիկ պատուհան: Կամարի տակ եղել է արձանագրություն, որն անընթեռնելի է սվաղված լինելու պատճառով:

Աղբյուրը թաղակապ է՝ կառուցված տեղական քարով: Ծածկը փայտաշեն է՝ կղմինդրապատ: Մուտքը հյուսիս-արևմտյան կողմից է: Աղբյուրը Արցախի ուշ շրջանի ճարտարապետական ուշագրավ նմուշներից է:

Հուշարձանը գտնվում է սրբատեղիից արևմուտք: Նավը բաժանվում է երկու մասի: Պարունակում է արձանագրություն: Սկիզբ է առնում <<Շրմանա քերծ>> անտառից և կարող է կապված լինել վերնամասում գտնվող <<Քյամալա>> աղբյուրի հետ:

Աղբյուրը կառուցված է գյուղի ծայրամասում <<Ոսկե խաչ>> սրբավայրի մոտ: Ունի նավ, հետագայում շինվել է տանիք: Որպես շինաքար օգտագործվել է նաև մոտակա գերեզմանոցի տապանաքարերը:

Մարտունու շրջանի Կարմիր շուկա ավանից հյուսիս-արևմուտք վեր է խոյանում մի հսկա չինարի ծառ, որին դեռևս խորհրդային տարիներին անձնագիր է շնորհվել՝ որպես ԽՍՀՄ տարածքում գտնվող ամենատարեց ( 2015 տարեկան ) ծառի: Չինարին ունի 44մ քառակուսի մակերեսով փչակ, որտեղ կարող է տեղավորվել 100-ից ավելի մարդ: Բարձրությունը 30մ-ից ավելի է: Չինարին իր արտասովոր չափերով և հնությամբ գերազանցում է Էգեյան ծովի Կոս կղզու ծառերին, նմանատիպ մի ծառ էլ պահպանվել է Մարտակերտի շրջանի Ակնաբերդ գյուղից արևելք: Իզուր չէ, որ տեղացիները սրբացրել են այն՝ դարձնելով ուխտատեղի և սրբավայր: Ծառի տակից բխում է մի հորդառատ, սառնորակ աղբյուր՝ Տնջրու աղբյուրը, որը դարեր շարունակ հագեցրել է հունձ ու կալ անող շինականի ծարավը, սնել հսկա չինարուն, պտտել ջրաղացի քարը: Այն ուշագրավ է ոչ միայն իր սառնորակ, հորդաբուխ ջրով, այլև միակտոր քարի վրա զետեղված արձանագրությամբ, ըստ որի հուշարձանը կառուցել են Տեր Հովհաննես Կիսիբեկյանը, Ներսես Մուսայանը և Մանաս Գասպարյանը:

Հուշարձանը կառուցվել է գյուղի կենտրոնում, ոչ մեծ խորության մեջ, կոփածո քարով: Ունի նեղ ու երկարավուն նավ, բաժանված երկու հատվածի: 1980-ական թթ-ին մասնակիորեն վերանորոգվել է:

Աղբյուրը կառուցված է կրաքարից: Հուշարձանի վրա զետեղված են խաչքարեր, տարբեր զարդանախշեր:

Գտնվում է Հացի գյուղից 1.2 կմ հյուսիս-արևելք, դեպի Նոր շեն տանող ճանապարհի խաչմերուկի մոտ, համանուն գետակի ձախ ափին: Ավանդական ղարաբաղյան աղբյուրներից է առանց աչքի ընկնող տարբերությունների:

Աղբյուրը գտնվում է բնակավայրի արևմտյան եզրին: Կառուցված է հիմնականում կոպտատաշ, իսկ ստորին մասում՝ սրբատաշ քարերից, ունի երեք նավեր: Դիմահայաց պատին ունի կառուցման արձանագրություն: Հետագայում աղբյուրն ավելացվել է 5մ-ով և դրվել թիթեղապատ տանիք:

Գտնվում է Ճարտար գյուղի Գյունե կալեր թաղամասի արևելյան եզրին, հին գոմերի մոտ: Արցախյան ավանդական աղբյուրների ոճով կառուցված մեծ աղբյուր է: Ի տարբերություն նմանատիպ շատ աղբյուրների, այն կառուցված է հատուկ անասունները ջրելու համար: Այդ է պատճառը, որ այն չունի ակի առջև կերտված քարե բուռ-ավազանը և անսովոր երկար է, բաղկացած չորս հաջորդաբար դրված քարե նավերից: Ակի վրա տեղադրված է 1865թ. շինարարական արձանագրությունը կերտված միակտոր քարի վրա: Աղբյուրը գործում է:

Գտնվում է գյուղից 2կմ արևելք, դաշտամիջյան ճանապարհի եզրին: Աղբյուրը կառուցված է բնակավայրից դուրս՝ դաշտում: Լինելով ճանապարհի եզրին այն կատարում է նաև նվիրատվական արձանագրությունում նշված անձանց հիշատակը հավերժացնող հուշարձանի դեր: Աղբյուրի վրա աճած երկու ծառերը կատարում են նաև սրբատեղիի դեր:

Աղբյուրը գտնվում է բնակավայրի հարավային եզրին: Կառուցված է հիմնականում սրբատաշ քարից, ունի երկու նավեր: Ճակատային քարի վրա ունի կառուցման արձանագրություն:

Հուշարձանը գտնվում է գյուղից արևմուտք, Ճարտարի բերդերից հյուսիս, մի փոքրիկ ձորակում: Կառուցված է տեղական մոխրագույն կոպտատաշ քարով: Պարունակում է արձանագրություն՝ դիմահայաց հիշատակագիր քարի վրա, որը հողմնահարված է, եղծված և ամբողջությամբ չի պահպանվել:

Աղբյուրը կառուցված է կրաքարից, արտաքուստ՝ մոխրագույն: Ըստ արձանագրության, այն կառուցվել է 1975թ. գյուղի կոլտնտեսականների կողմից:

Աղբյուրը գտնվում է գյուղի վերնամասում, երկու թաղերի հատման կետում: Երկու կամարակապ բաց սրահներից բաղկացած սրբատաշ ճակատով քարաշեն աղբյուր է: Ձախակողմյան սրահի ճակատին ագուցված միակտոր քարին փորագրված է շինարարական արձանագրությունը: Աղբյուրն ունի մեկ ընդհանուր երկար քարաշեն նավ:

Աղբյուրը գտնվում է <<Միրզաբեկանց բաղ>> կոչվող տեղամասի ստորին հատվածում: Կառուցված է երեք նավերից: Ճակատային քարի վրա փորագրված է հավանաբար աղբյուրի կառուցման թվականը՝ 1923:

Աղբյուրը գտնվում է բնակավայրի հարավային եզրին: Կառուցված է երեք նավերից: Ճակատային քարի վրա ունի կառուցման արձանագրությունը:

Գտնվում է գյուղի կենտրոնում, գյուղամիջյան գլխավոր ճանապարհի եզրին: Գյուղի ամենամեծ և գլխավոր աղբյուրն է: Ավանդական Արցախյան աղբյուր է երկար նավով, բարձր հուշապատով և քարակերտ ավազանատիպ ակերով, այն տարբերությամբ, որ այստեղ ակերը երկուսն են՝ տեղադրված նավի երկու ծայրերում: Աղբյուրը կրել է վերակառուցումներ և ավելացումներ:

Գտնվում է " Ղուզե թաղ " կոչվող թաղամասում, կառուցվել է 1911թ., Եփրեմ Ասրիյանցի կողմից, կրաքարից է, նովի քարերը հիմնականում սրբատաշ են: Պարունակում է արձանագրություն:

Աղբյուրը կառուցված է տեղական կրաքարով, օգտագործվել են նաև մեծադիր տապանաքարեր՝ տապանագրերով: Պարունակում է շինարարական և նորոգման մասին արձանագրություններ:

Աղբյուր-հուշարձանը կառուցված է տեղական մեծադիր սրբատաշ կամ կիսամշակ քարերով: Նավը բաժանված է 2 մասի: Պարունակում է արձանագրություն և մեկ գեղազարդ խաչքար՝ բնորոշ 13-րդ դարին: